لوله فولادی به عنوان یک محصول استراتژیک، در صنایع بسیار متنوعی کاربرد دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به ساختمان‌سازی، ماشین‌سازی، لوازم خانگی و... اشاره کرد اما بخش عمده‌ای از تولیدات لوله به انتقال نفت، گاز و آب اختصاص دارد که در واقع در سطح ملی هستند و تولید آن از عهده هر شرکتی برنمی‌آید. اجرای چنین پروژه‌هایی تنها در توان دولت و یا سرمایه‌گذاران خارجی است اما با توجه به وضعیت اقتصادی کشور، به نظر می‌رسد دولت قادر به تامین مالی پروژه‌ها نیست و سرمایه‌گذاران خارجی نیز به‌دلیل تحریم‌ها اقدام به چنین تولیداتی نخواهند کرد؛ از این رو ضروری است که دولت و پیمانکاران برای اجرای پروژه‌های بزرگ ملی، سازوکارهای مالی جدیدی تعریف کنند تا ضمن فعال‌سازی آن‌ها، تمام بخش‌های کشور از موهبات اجرای آن‌ها بهره‌مند شوند. شرکت‌های تولیدکننده و مردم به اجرای این پروژه‌ها نیاز دارند؛ زیرا از یک سو شرکت‌های تولید لوله دارای ظرفیت خالی هستند و از سوی دیگر، بخش‌های وسیعی از کشور نیاز به خطوط انتقال گاز، نفت و آب دارد.
اهمیت صنعت لوله در کشور بسیار زیاد است؛ زیرا لوله‌های فولادی تقریبا در تمام صنایع کاربرد دارند. تا کنون بالغ بر 600 نوع لوله با کاربردهای تولید شده و این کاربرد همچنان در حال افزایش است. در واقع، بسیاری از سازه‌های خانگی، صنعتی و... با لوله فولادی سر و کار دارند. در حال حاضر، لوله‌های با ضخامت و اندازه یک لوله خودکار تا لوله‌هایی با ابعاد بیش از سه متر در کارخانه‌ها تولید می‌شوند. بنابراین کشور ما می‌تواند طیف وسیعی از لوله‌ها با ابعاد گوناگون را تولید کند و در این زمینه خودکفا هستیم. ضمن اینکه تکنولوژی مورد استفاده در کارخانه‌ها نیز به‌روز است و بسیاری از ماشین‌آلات و دستگاه‌های تولید لوله و پروفیل نیز در کشور قابل تولید هستند و در تولید آن‌ها خودکفا شده‌ایم.
با توجه به خودکفایی در تولید لوله، اکنون تولیدکنندگان باید به دنبال بازارهای جدید و صادراتی باشند. ظرفیت ایجاد شده در کشور برای تولید لوله و پروفیل، حدود 18 میلیون تن بوده و از این میزان، حدود پنج میلیون تن آن مربوط به تولید لوله‌های قطور انتقال نفت، گاز و آب مربوط است. با این وجود، به خاطر تقاضای پایین بازار، نمی‌توان از تمامی ظرفیت عظیم تولید لوله فولادی در کشور استفاده کرد و از این رو باید به سمت صادرات رفت.